13.bölüm

 Ambulansın sesleri neredeyse hastahanenin her yerinden duyuluyordu.

Ergin komada iken  hastahane yakınları tarafından dolup taşmıştı.Nesrin Hanım:

-Hala inanamıyorum.Oğlumuza bunu nasıl yaparlar.

Yusuf  ve Ahmet hastanenin koridorunda konuşuyordu.

Yusuf:

 -Ahmet,Ergin’in arabasına bombayı sen mi döşedin?

 Ahmet:

 -Hayır.

 -Peki bunu kim yaptı?

 -İnan bilmiyorum.

 Peki Aslı’nın arabasının frenleri hakkında bana söyleyeceğin bir şey var mı?

 -Hayır yok.

 İkiside kafasını komada yatan Ergin’e çevirdi ve sırıtan yüzlerini gizleyemediler.

 Savunma Bakanı hastanede doktorlarla konuşuyordu.’Son durum nedir?’

-Ergin AVCI’nın hayati  bir tehlikesi yok ama biz ailesine ve çevresine hala yoğun olduğunu söylüyoruz.Tek sorun kafatasında..

-Çok mu kötü?

-Şimdilik birşeyi yok gibi ama ileride hafıza kaybı olabilir.

-Aynı hafıza kaybını şimdi yaşarsa..

-Bakanım eğer şimdi yaşarsa yapabilecek tek bir şey var.

-Nedir?

-Ülkenin en iyi yazarı öldürülmek isteniyor nitekim bir suikaste uğruyor ve ağır yaralanıyor.Bakanım geriye tek çözüm kalıyor.Kayıtlardan düşmek ve ona güvenilir bir hayat sağlamak.

-Haklısınız..Bu saatten sonra yaşaması hakikaten çok zor.

  Bakanın isteği üzerine Ergin AVCI kayıtlardan düştü.Ailesi onu hep  ölü bilecekti.Yeni ismi Alper KARACA olacak değiştirildi.Geriye yalnız Ergin’i ikna etmek kalmıştı.Bu çok kolay olacaktı çünkü Ergin hiç bir şey hatırlamıyordu.Yüzü profösyonel cerrahlar tarafından değiştirildi.

   AVCI ailesinde çok büyük yas vardı.Aynı gün üç cenaze  aynı,evden ayrılacaktı.Alper yani Ergin kısa süreliğine Samsun’a gitti.Burada üç seneye kadar yaşadı arada bir geçmişini hatırlasada hiç birşeyi toparlayamıyordu.Hep yazıyordu.’Kendime kızıyorum aynaya bakıyorum yalnızca kendimi görüyorum.’

 Bir sabah Alper’in kapısının önüne bir mektup bırakıldı.Kendisinin aslında Ergin AVCI olduğunu yazar olduğu yılda suikaste uğradığını ve Alper KARACA olarak yeni bir yaşama başlaması devlet tarafından üstlenildiği yazıyordu.İki resim çıktı biri Aslı’nın diğeride Esra’nın resmiydi ve bir mektup daha çıktı.

  Yazar resimlere baktı ve ağlamaya başladı ama kendi yüzünü hiç hatırlamıyordu.Alper kısa sürede toparlanıp mektupta yazılan adrese Samsun’dan uzak Boyalı Köyü’ne gitti.Kalan yaşamını burada tamamlamak istiyordu.Çünkü artık kendi hayatı hakkında herşeyi ama herşeyi hatırlıyordu.Tabi yüzü hariç..