73   

  Hastanenin koridorundaki bağırışlar her şeyi anlatmaya yetecekti.Ergin yine kriz geçiriyordu.Doktor odaya girerek ilk müdealeyi yaptı.Geçirdiği kriz epilepsi hastalığının değildi.Şizofrenisi onu hasta etmişti.Zaten son aylarda hiç değilse epilepsi hastalığından çekmiyordu.Tümörü ve şizofrenisi onu sakinleştirmeye yetiyordu.Onu görenler sanki kurtulmayacak gözüyle baksa bile o epilepsisini yakın bir süre içinde yenmeyi başarmıştı.Annesinin elinden düşürmediği takvimiyle elinde kalemiyle işaret ediyordu.Ocak ayının yirmi beşinci günü,bugün oğlum bir hastalığından kurtuldu.Doktorlar ümidimizin kesilmesini söylese de ailemizden bir çok kişi ümidini çoktan yitirdi.Kalabalık hastane kimisinin işi kimisinin evi denerek neredeyse bomboş kalmıştı.

 Ergin’in oda nakli isteniyordu.Nöroloji bölümünde bulunması doğru değildi.Ara sıra dertleştiği doktorun ona deyişiyle mekan değişimi yapılacağını anlatıyordu.Bu sırada yeni oda arkadaşı edindi.Doktor Cihan Bey, hastanın iyileşme süreci içinde yanında bir hastanın olması onun tedavisinde iyi bir rol oynayacağını söylese de Ergin bu durumdan  çok rahatsız oldu.

 Ergin:

 “Doktor bey her şeyimi anlatıyorum.Genç doktor her şeyi kağıda kaleme alıyor.”

 Doktor Cihan Bey:

 “Bulunduğun yere yabancı birisini getirmeyeceğim.Daha önce Zeynep ile tanışmıştın.Senin hikayelerini o da dinlemiş ve sevmişti.”

 “Pekala doktor bey.Yalnız size sormam gereken önemli bir şey var.”

 “Tabi,sizi dinliyorum.”

 “Ben ölecek miyim?”

 Doktor güldü.”Epilepsi hastalığını yendin.Neden diğer ikisini de yenemeyesin.”

 “Öyle mi diyorsunuz?”

 “Ben değil sonuçlar öyle gösteriyor.Aslında kafanızda kurduğunuz hayaller olmasa tümör hastalığınızı da rahatlıkla yenebilirsiniz.”

 “Bu imkansız.”

 “İmkansız diye bir şey yoktur.”

 Ergin başını yastığın sağ tarafından sol tarafına çevirdi.”Oda arkadaşımı korkutmak istemem.”

 “Senin durumunu bildiğini söylemiştim.”

 “Korkmayacak.”

 “Evet.”

 “Pekala tedavimize kaldığımız yerden devam edebiliriz.”

 O akşam Zeynep,Ergin’i gördüğüne sevindi.Onun da hastalığı aynıydı.Elinde kağıt kalemi Ergin’in bitmek bilmeyen tükenmeyen gücü ile anlattığı hikayesine yardım ediyordu.

 Ergin:

“Depremi bilir misin?”

  Zeynep:

 “Evet.”

 Ergin:

 “Dört duvara sıkışıp kalmaktı.Galiba depremde buna benziyordu.”