76

  Hastanenin içi sıcaktı.En azından Ergin bunun hissedebiliyordu.Onun uyanışı doktorları sevindirmişti.

 Hastanenin bir diğer kısmında ise feryat ediliyordu.”Kızım,oğlum,babacığım..”

 Ergin doktorun elini sıktı.”Beni ailemin yanına götürün.”

  “İsimleri neydi?”

  “Esra ve Kerem AVCI,diğerinin ismi Aslı YENİCELİ idi.”

  “Son olarak söylemiş olduğunuz hastayı iki gün önce kaybettik.İyi hatırlıyorum çok güzel bir hanımdı.”

 “Doktor bey o zaman beni morga götür!”

 “Bu şekilde olmaz.İyileşmeniz lazım.”

 “Ben iyiyim.Eşimi ve oğlumu görmek istiyorum.”

 Ergin bir eş olarak eşini ilk defa böyle solgun beyazlar içinde gördü.Çocuğunu ilk defa bu kadar çok masum gördü.Kuzenini ilk defa böylesine çaresiz gördü.Onunda çaresizliği yüzünden okunuyordu.Ergin dizlerinin üzerine çöktü.Hemen arkasında anne ve babası belirdi.

 “Ölmüşler dedi kısık sesiyle.”

Ersin beyin gözlerinden düşen damlalar bile olan biteni anlatmaya yetecekti.

“Ben onları çok seviyordum.”

Ersin Bey:

 “Bizde evladım.”

 “Baba,bu çok zor.Ben bu yükü nasıl kaldırabilirim.”

 “Önce ayağa kalk evladım.”

 “Daha bir hafta önce konuşuyorduk.Onlara artık her şeyin değişeceğinden bahsediyordum.”

 “Hiçbir şeyi sen değiştiremezsin.”

 Ergin,babasına sarıldı.”Baba eğer başka bir mesleğim olsaydı.Başka bir yaşantım yine bunca olayı onlara yaşatır mıydım?”

 “Tabi ki de.Bu senin kararın değildi.”

 Bu defa Ergin’in kızaran gözlerinden akan yaşlar,içinde yanan ateşi söndürmeye yetmeyecekti.

 “Arabadaki silahın hâlâ duruyor mu?”

 “Evet.Duruyor oğlum.”

 Ergin babasına sımsıkı sarıldıktan sonra koşarak hastaneden ayrıldı.Babası da çocuğunun arkasından koşuyordu.Arabanın torpido gözündeki silahı çıkardı.Yakın semtte bir caminin karşısındaki apartmanın çatı katına çıktı.

 Gözünün önünde ailesiyle geçirdiği iyi vakitleri canlandırdı ve daha sonra silahı kafasına dayadı.