77

 Her şey sonlanabilirdi.Kafama silahı dayadığımda eşimin,Aslı’nın ve Kerem’in görüntüsü kafama kazındığında silahı çekmem benim için en mantıklısı olacaktı.

 En azından onlarla beraber olacaktım.Kendimi onların yanında hayal ettim elimdeki silahın soğukluğunu hissedebiliyordum.

 Karşı camideki hocanın vaazlarını duyabiliyordum.Kendime ne için yaşadığımı sorduğumda hocanın bana yanıt verdiğini işitiyordum.

 ”Kendin için.”

 “Olasılıksız ve mantıksız.Hayatta değer verdiğim bir çok insanı kaybettim.”

 “Ailen.”

 “Onlar bensizde yaşayabilirler.”

 “Ölüm son değildir.”

 “Son olmadığını  elbette ki biliyorum.Ben ailemle yaşamak istiyorum.Burada mutlu olamadım,belki orada olabilirim.”

 “Kendi canına kıyıyorsun.Onlar kendi canlarına kıymadılar.”

 Ergin silahı yere doğrulttu.”Neler düşünüyorum dedi.Onlar için daha yararlı şeyler yapmak varken ben kendimi öldürmeyi düşünüyorum.”

                                             ***

 Bu olayı yaşayan herkes kendini bir şekilde toparlamaya  çalışıyordu.Deprem sonrası yaşanılanlar hafızalarında elbette ki kalacaktı.Ergin,yitirdiği ailesini tekrar kazanma hırsıyla göçük altında önemli bir belgeye rastlayacağına inandı.

 Aileyi kafasında tekrar canlandırdı.Olayların başlamasına kısa süre kala eşini ve Esra’yı dışarı çıkarmayı hayal etti.Kafasını aşağıya indirdiğinde her şeyin aynı ve kaldığı yerin altında tozdan başka bir şeyin olmadığını gördü.

 Hocayı tekrar hatırladı.Ona verdiği vaazda değiştirmenin,yok etmenin ve başlatmanın sadece Allah tarafından yapılabildiğini hatırlattı.

 Homurdandı ve daha sonra da kendini tutamayıp ağlamaya başladı.Her şeyin eskisi gibi olamayacağını o da anlamaya başlıyordu.

 Babası,omzuna dokundu.Ersin Bey:

 “Gitmemiz gerekiyor.”

 “Mezarlıktan da mı?”

 “Evet oğlum.”