22.bölüm

 

         Kafamı kapıya çevirdiğimde belki de en son görmek istediğim birisi karşıma çıktı. “Yolun sonu.” dediğini duyar gibiydim. “İlkay” dedim içimi çekerek, “Nasıl olur da bunu bize yaparsın?” Bana verdiği cevap tüyler ürperticiydi. “Geleceğim hazır, tek yapmam gereken sizi öldürmek!” Ergin:

         -Neden ihanet ettin? Biz sana ne yaptık? Ne kötülüğümüzü gördün?

         İlkay elindeki silahı Ergin’in kafasına dayayarak:

         -Sana sus diyorum. Konuşma! Öldürürüm bak!

         -Dedem senin yüzünden öldü. Kardeşimi bir hiç uğruna bana düşman yaptın. Ölmesi gereken biri varsa o da sensin!

         -Seni öldürmeyeceğim. Kardeşini de öldürmeyeceğim. Ölüm dedin. Evet, sizi buradan başka bir yere götüreceğim.

         -Nereye?

         -Ercan Tuna’ya teslim edeceğim.

         Ergin ayağa kalktı. Yusuf da baygın bir hâlde zor da olsa ayağa kalkmayı başardı. Kapının yanında bir gölge daha belirdi. (Ergin kapıdakinin kim olduğunu kestiremedi. Kısa zamanda Emin’in gölgesi belirdi.) Ergin gülümseyerek:

         -Bizi neden teslim edeceksin?

         -Sana anlatacakları varmış.

         -Peki gidelim.

         Emin, sopayı İlkay’a gelişi güzel salladı. Biri yüzüne diğeri kalçasına isabet etti. Emin, Yusuf’a da bakarak:

         -Aklım sende kalmıştı Ergin.

         -Sağ ol. Biraz geç kalsaydın ölmüş olacaktık.

         Emin yerde yatmakta olan İlkay’ı arabaya götürdü. Ergin ise kardeşiyle ilgileniyordu.

         Emin:

         -Nereye gidiyoruz?

         -Hesap sormaya.

         -Peki kime?

         -Yanında duran İlkay yok mu?

         -Bunları yaptığına inanamıyorum.

 

                                                        ******

         Ergin, İlkay, Yusuf ve Emin dağlık bir tepede güneşin doğumunu izliyorlardı. Esra ve Aslı meraktan uyuyamıyordu. Aslı:

         -Ergin abim ne zaman gelecek?

         Esra:

         -Bilmiyorum diyerek içini çekti.

                                                        ******

İlkay ayıldığında elleri kolları bağlıydı. Emin:

         -İlkay ben sana hiç güvenmiyordum. Hakikaten de güvenilmeyecek kadar kalleşsin.

         Ergin:

         -Bana anlatmak istediğin, son kez söylemek istediğin bir şeyler mutlaka vardır.

         İlkay:

         -Var!

         -Bana bildiklerini anlat.

         -Tuna ailesi, her şeyi onlar yaptı.

         -Bunu biliyorum.

         -Peki defter hakkında sana bir şeyler anlatırsam beni bırakır mısın?

         -Eğer bilmediğim bir şeyse olabilir.

         Emin, Ergin’e bakarak:

         -O, dedemi öldürdü. Kusura bakma Ergin ama ben onu öldürürüm.

         -Öldürünce her şey bitecek mi Emin?

         -En azından aileye bunu örnek göstererek ihanetin bedelini herkese ibret vererek anlatmış oluruz.

         -Sana olmaz dedim.

         -Peki…

         -Anlat bakalım İlkay neler biliyorsun?

         -Hani bir gün bizim ağzımızı aramıştın. O günden üç hafta önce defteri ahırda buldum.

         -Ama tozluydu. Yalan söylüyorsun.

         -Kirletmiş olamaz mıyım? Daha sonra içinde yazılan bazı olayları takip ettim. Babamın ve dayımın öldüğü gece yani trafik kazasında bile bu ailenin payı var.

         -Sana inanmıyorum.

         -İnanabilirsin. Baksana şu halimize, şimdi inanmayacaksın da ne zaman inanacaksın?

         -Devam et!

         -Her şeyi araştırdıktan sonra bana bir teklif geldi. Her şeyi gizli tutacağıma söz verirsem, bana gelecek hazırlayacağına söz verdi.

         -Ercan Tuna

         -Onların köstebeği oldun.

         (İlkay başını eğerek) “Evet.” dedi.

         -Peki pişman mısın?

         -Evet, olayların bu kadar büyüyebileceğini tahmin edemiyordum.

         Emin elindeki kalın sopayla İlkay’a sert bir şekilde vurdu. Başından kanlar akan İlkay yere yığıldı.

         Ergin:

         -Emin sen ne yaptın?

         -Herkese ibret olsun.
 Ergin,Emin'e öfkeyle bakıyordu.