7.Bölüm

  Serap’ı ilk kez beyazlara bürünmüş gördüm ama bu defa kefen bezine sarılmış olarak..Herkes ağlıyordu,peki ne olmuştu?Onu intihara götüren neden neydi?Bu sorular hala başımı ağrıtıyordu.Cenazeden iki gün önce çok ilginç bir şeye rastlandı.Serap bakire değildi işte buldum dedim ve Esra’nın yanına gittim.Ondan bana olan biteni anlatmasını rica ettim.O da bunu zorda olsa kabul etti.Esra:

 -’Yusuf’dedi herşey onun başının altından çıktı.

 -O ne yaptı ki?

 -Acımızı arttırmaya mı çalışıyorsun.Unut gitsin!

 Esra oradan uzaklaşmıştı.Arkasından ne kadar seslensemde bu onu geri getirmeyecekti..

 Eve gittim,Yusuf’la karşılaşmama olasılığımız çok düşüktü.Onu karşıma aldım ve konuşmaya başladım.Onun gözlerinde bu sefer daha çocuksu bir görünüm vardı.Herşeyi bilen ve o günün ertesi ölen arkadaşıma ne olduğunu sert bir dille sordum:

  -Herkes seni sorumlu tutuyor.O kıza ne yaptığını anlatmayacak mısın?

  -Bunu ikimizde istedik ama sonunun böyle biteceğini hiç düşünmedim.

  -Sen neyi düşünüyorsun ki?

  -Ergin kırıcı konuşma,bende pişmanım ama artık çok geç öyle değil mi?

  -Maalesef evet.Ben seni hep korumak istedim.Peki sen niye böyle işlere bulaştın.

  -Ne?Beni her zaman korudun mu?Yapma sen bile en güzel günümde yanımda yoktun hep iyi kardeş olmayı oynadın.

  -Sen ne saçmalıyorsun?

  -Hep beni kıskandın.Hala anlamıyormusun?Hastasın sen!

  Yusuf’a şaşkınlıkla bakarak:

  -Asıl sen hastasın!Ömrün boyunca hep iyi şeyleri bozmaya çalıştın.

  Odadan çıktıktan sonra Esra’yı aradım ama telefonuma cavap dahi vermedi.Sanki olan biten herşeyin sorumlusu benmişim gibi davranıyordu.Keşke dedim içimi çekerek keşke çocuk kalabilseydim.Anladım ki insanlar büyüyünce sorumluluklarıda bir o kadar artıyordu.Şimdi bilmediğim bir nedende ötürü sevdiğim bana tavır yapıyor ve bende bu tavırı kaldıramıyordum.Orada Esra’dan sonra Umut’ta vardı.Şu kötü olayın gecesi,onun ruh hali çok kötüydü.Psikolojik destek alıyordu.Onun yanına gittim bana baktı ve neden geldiğimi sordu.Bende ona Serap’ın ölmeden önce ki gecede,neler olduğunu sordum.Ergin:

  -Umut bunu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum.

  -Uzatmada söyle..

  -Esra ile konuşamadım belki sen bir şeyler hatırlıyorsundur.

  -Hangi konu hakkında?

  -Serap’ın ölmeden önceki gece ne oldu.Hatırlamama problemim yeniden başladı.

  -(Umut Ergin’e baktı ve boğazına yapıştı.)Hatırlamıyorsun demek seni pis serseri

  -Bana neden böyle davranıyorsun?

  -(Umut bu defa üzgün göründü.)Sinirlerim çok bozuk bende o gün olanları hatırlamak istemiyorum.

  -Affedersin.Bir daha sormam.Ailen nasıl?

  -Hepsi iyi.Sen nasılsın?

  -Bende iyiyim teşekkür ederim.

  Ergin ayağa kalktı kapının kolunu açacağı sırada Umut ona seslendi.

  -Yusuf’un başının altından böyle bir şey çıktı.Ama bizimkininde isteği yok değilmiş hani.

Hatırlamaya çalışıyordum.Birden kendimi yerde buldum.Umut dedim ikisini görüyorum.Gencin gözleri kapanmıştı.Umut ise yerde duran arkadaşına baktı ve annesine seslendi.

  Umut:

 -Ergin kendine gel ne oluyor?

 -Yusuf ile Serap kucak kucağalar..

 (Umut’un o kötü anısı tekrar aklına geldi.)Bana bunu yapma.

 -(Ergin’in burnundan kanlar geliyordu.Umut dahada korkmuştu.)Yusuf’la onu görüyorum başka bir şey yok!

  Ergin kendine geldiğinde Umut şaşkındı.Ona hala neler olduğunu kestiremiyordu.

Korku verici bir manzaraydı.Ertesi sabah gözlerimi açtığımda kendimi yine Umut’ların evinde buldum.

   Korku verici bir manzaraydı.Ertesi sabah gözlerimi açtığımda kendimi yine Umut’ların evinde buldum. Korkuyordum hem de ilk günkü  gibi..Oradan ayrıldığımda çocuksu yanım hala kafamın bir köşesinde vardı.Anlamıştım ben en iyisi çocuk olayım..